30108

Θα με κυνηγάν τα φαντάσματα του παρελθόντος
της μοίρας η μοιραία κατάνυξη
άνθρωποι στου μυαλού μου την φαντασία
είμαι ένας αχόρταγος της γης
ανήμπορος να δαμάσω τις παρορμήσεις μου
είναι γλυκιά η αίσθηση της εξαπάτησης του πόνου
κρατώ την αρρώστια μου στα γόνατα
και τη ποτίζω με καπνό, κρασί και ποίηση,
και θέλω τόσο μα τόσο να την νικήσω και εκείνη αγέρωχη χαμογελά
σαν έρθει η στιγμή δεν σε εγκαταλείπω
σαν τους φίλους και γονείς σου
μα μπρος στην δύναμη της νιώθω ακυβέρνητος
που είναι εκείνη η γνωστή φωνή
που στα άκουσμα της ουρανός και γη υποκλίνονται μέσα μου
όπως όταν είσαι νέος και δίνεις την πρώτη σου υπόσχεση
και σε παίρνουν τα δάκρυα από το ρίγος του κορμιού
σαν να μην ηρθα σε αυτόν εδώ τον τόπο
και σαν να ήταν όλα αποκυήματα της φαντασίας