ο ανάποδος άνθρωπος 3 (ιντερλούδιο)

σκεφτότανε ο ανάποδος

Με βοήθησαν κάθε λογής άνθρωποι
μέσα από τρύπες να δραπετέψω
και σιωπηλός να κοιμάμαι μέσα σε κλεμμένα σεντόνια
αφού κατάπια τη γλώσσα μου από πείνα
και πια δε λέω ψέμματα.

Κι έτσι δε μπορω να σου παρασταθώ, εσένα
γιατί θα μου λείπει πάντα το τέλος
το τελευταίο γράμμα του αλφαβήτου
που το μαθαίνουνε στους ευτυχισμένους
και που δίχως του τίποτα δεν πεθαίνει, δε μακραίνει
μόνο βρυκολακιάζει.

Σαν το δέρμα του ζώου, που εσύ φορείς πανωφόρι
ζωσμένο στη μέση, και τονίζει τις σχεδόν τέλειες αναλογίες σου.

Πιο φανερά δε γίνεται,
Λογαριαζόσουνα, πριν ακόμα γεννηθείς, στους τυχερούς,
εσύ που φόρεσες απ’ αρχής τ’ αυτιά σου έτοιμα
ποιητής που μεταχειρίζεται άφοβα λέξεις πού’ χεις μόλις πρωτακούσει.

Αλλά κι αν έχεις καταφέρει να κάνεις το παράπονο ιδρώτα
κι ας μην σε αφήνει η μουσική σου να κλάψεις
ούτε να μου κλείσεις τα μάτια και να μ’ αφήσεις να υποψιάζομαι
την τροχιά των δαχτύλων σου μέσα στο χάος,
κι αν ακόμα όλ΄ αυτά τα παγωμένα καταθλίβουν τα φιλιά
που χαρίζεις στον κόσμο,
αφήνεις ακόμα μέσα μου κομμάτια κόσμου
που μυρίζουνε ντροπιαστικά.

Χιόνι και αέρας, και κάθε πέτρα λες και ψοφά ένα αιώνα τώρα.
Έτσι είναι, δε θα σε δασκαλέψει κανείς να χορτάσεις
αν δε μοιραστείς την πείνα σου
αν δεν έχεις κάποιον να τη λαχταρήσει
και να ξεχαστεί μέσα της όπως ξεχνιούνται οι γέροι,
οι πάνω από εβδομήντα.