ο ανάποδος άνθρωπος 4

Dans la vie d’un homme, il y a deux dates importantes, celle de sa naissance et celle de sa mort. Tout ce qu’on fait entre ces deux dates n’a pas beaucoup d’importance.

Jacques Brel

«Σημασία έχει να κάνει κανείς το τατουάζ» σκέφτηκε ο ανάποδος άνθρωπος, μα σύντομα η αποφασιστικότητά του διαλύθηκε μέσα σε σκέψεις ανόητες και περιττές. Του φάνηκε δύσκολο να συλλάβει το πως μπορεί κανείς να βάλει την τελευταία γραμμή πάνω σε κάτι που θα διαρκέσει μια ζωή – καταλάβατε, πώς μπορεί να πει φτάνει, μη ζωγραφίσεις άλλο, έτσι το θέλω… Κι αν δε μπορεί κανείς να βάλει την τελευταία γραμμή, πως μπορεί να βάλει την πρώτη; Αυτή η σκέψη μπορεί εύκολα να θεωρηθεί σημάδι και επιβεβαίωση της αποδιοργάνωσης του νου του ανάποδου, μα στην συγκεκριμένη περίσταση ήταν μια σκέψη διαυγής και ως τέτοια θα πρέπει να την παραδεχτούμε ως σημάδι μιας γενικότερης διαύγειας. Ασφαλώς και διαγνώσατε μέσα της την ψυχρή ποιότητα ενός λογικού παράδοξου, μα αυτό δεν πρέπει να σας απομακρύνει από το ότι ο ανάποδος βασανιζόταν από αυτή τη σκέψη με όλη του την ψυχή, και μέσα σε αυτή τη σκέψη αντηχούσαν συναισθήματα, εικόνες και κυρίως λόγια που πήγαιναν πίσω στη ζωή του πιο πολύ και από τη μνήμη την ίδια. Κι έτσι, για κανά δυο κρίσιμα λεπτά ο ανάποδος παρακαλούσε από μέσα του το μαγαζάτορα να του μιλήσει μήπως και του διαλύσει τους δισταγμούς. Αλλά ο μαγαζάτορας ασχολήθηκε με τον υπολογιστή στο βάθος του μακρόστενου μαγαζιού λίγο παραπάνω απ’ το συνηθισμένο, τόσο όσο χρειαζόταν ώστε να σχηματιστούν αυτές οι σκέψεις στο νου του ανάποδου – ίσως βέβαια να ήταν η πρωινή βοή του δρόμου που δεν είχε αφήσει τα βήματα του ανάποδου να ακουστούν στο τσιμεντένιο πάτωμα, με τον ίδιο τέλος πάντων τρόπο που εσείς κι εγώ τα’ ακούσαμε.

Το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό κείνο το πρωί που κόντευε μεσημέρι, και ο ανάποδος είχε μάλλον χάσει ένα ακόμα μέρος της επαγρύπνησής του εξαιτίας του. Δεν είχε δει έτσι ότι δίπλα στην πόρτα καθότανε κάποιος σε μια παλιά καρέκλα Βιέννης, και ξεφύλλιζε έναν από τους καταλόγους σχεδίων του μαγαζιού. Ο ανάποδος άνθρωπος σκέφτηκε ξαφνικά το δωμάτιο του, και θυμήθηκε ότι το είχε αφήσει φοβερά ακατάστατο. Αλλά αν έχετε πάρει έστω λίγο γραμμή τι παίζει με τον ανάποδο, θα συμφωνήσετε ότι τον εκνεύριζαν εξ ίσου η τάξη και η αταξία. Ο ανάποδος άνθρωπος έκανε μια σκέψη μάλλον πρωτόγνωρη: πώς θα ήταν αν αυτός ο συγκεκριμένος τύπος στην καρέκλα Βιέννης (φαλακρός) ήταν στο δωμάτιο του ανάποδου, αντί για τον ίδιο; Για κάποιο λόγο, αυτή η σκέψη διέλυσε λίγο τη συστολή του ανάποδου, και μίλησε στον τύπο, κάτι τον ρώτησε που δεν έχει σημασία, είχε να κάνει με τα τατουάζ, και ο ανάποδος αν ήταν σε κάτι φρικτός ήταν στις αυθόρμητες κουβέντες. Και τόσο στον ανάποδο, όσο και σε σας αυτή πρωϊνή κουβέντα δίνει κάποια ελπίδα.