ο ανάποδος άνθρωπος 2

Θα πρέπει να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα: ο ανάποδος άνθρωπος σκέφτηκε πως δεν ήξερε πια ούτε πώς να τρελαθεί, ούτε πως τρελαίνονται, και σκέφτηκε στην αρχή να το πει αυτό στο μαγαζάτορα, αλλά μετά δίστασε, γιατί συνειδητοποίησε πως αφού βρισκόταν σε μεγάλη πόλη, θα τον έπαιρναν για τρελό. Άλλοι λένε «δε περνάει ούτε μια μέρα που να μην την σκεφτώ», την τάδε. Κι ο ανάποδος άνθρωπος έψαχνε να δει ποια δε μπορούσε να ξεχάσει, και τελικά κατέληξε ότι ήταν την τρέλα – ας την ονομάσουμε έτσι, και θα δούμε.
Ο ανάποδος, δεν είναι και πολλά να πεις γι΄ αυτόν. Είχε σαγηνεύσει τον εαυτό του δυο φορές: μία, ήταν όταν ήταν νέος, και ξαπλωμένος στη λιακάδα του δωματίου του, του πρώτου δωματίου που είχε μείνει μόνος του, του δικού του κλπ κλπ Η δεύτερη φορά ήταν 5-6 ή 7-8 χρόνια αργότερα…τότε ήταν στα όρια της τρέλας, αλλά δείλιασε να τα περάσει. Και του άρεσε και εκείνη, τη δεύτερη φορά, ο εαυτός του γιατί ποτέ δε μπορεί, τώρα που μιλάμε, να παραδεχτεί ότι μόνο μια φορά του είχε αρέσει ο εαυτός του. Γι΄ αυτό άλλωστε τον λέμε και ανάποδο, επειδή κάθεται ακίνητος, ενώ ο κόσμος κάνει κωλοτούμπες…Η ακινησία ως γνωστόν σε κάνει να κρυώνεις πιο πολύ, αν έχει κρύο. Αλλά δεν είναι πιο σωστό να πούμε ότι πέφτει κρύο, μόλις ο ανάποδος μένει ακίνητος; Ο ανάποδος ριγά, και κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια. Έχει παραλύσει. Δε μπορεί να σκεφτεί. Δε μπορεί να ξεδιαλύνει τις αναμνήσεις του, ποια ανάμνηση συνδέεται και θυμίζει ποια στιγμή. Και το να βάλει αυτός το συναίσθημα της στιγμής στην ταιριαστή ανάμνηση του φαίνεται φοβερό βάρος. Δε μπορούμε, λοιπόν, βάλουμε ούτε εμείς συναίσθημα στις αναμνήσεις του ανάποδου, θα τις έχουμε απλά μπροστά μας όπως μια οθόνη του υπολογιστή, ψυχρά, ή πιο καλά, ανάλαφρα. Αλλά για να πω την αλήθεια, ο ανάποδος άνθρωπος κρύωνε, γιατί είχε βρεθεί σε μια ψυχρή χώρα, και στις δύσκολες συνθήκες ενός μαγαζιού, από αυτά που κάνουν τατουάζ. Αυτό είχε μέσα μια γυάλινη προθήκη, ένα πάγκο, πιο σωστά, γυάλινο, στον οποίο υπήρχαν ντοσιέ με διαφάνειες με τατουάζ, σχέδια για τατουάζ. Άλλα σε φωτογραφίες πάνω σε αληθινούς ανθρώπους, και άλλα σε απλά σχέδια….(ο ανάποδος άνθρωπος είχε βγάλει από το μυαλό του μια ιστορία, που είχε δέκα-δεκαπέντε, πώς να το πούμε, επεισόδια. Αυτή ήταν και η ιστορία της ζωής του, και ήταν μια ιστορία τόσο αφρόντιστη, τόσο πρόχειρη, τόσο τιποτένια, όχι τόσο ως προς το περιεχόμενό της, αλλά ως προς τον τρόπο που ο ανάποδος την είχε φτιάξει. που προκειμένου να φαίνεται σημαντική, ο ανάποδος άνθρωπος την έβαζε να γειτονεύει με ασήμαντες ιστορίες – αν πχ διηγιόταν κανείς για το πώς του χάλασε το αμάξι, ο ανάποδος άνθρωπος θα άρχιζε να διηγείται για το πως, ας πούμε, έχασε την παρθενιά του, αν και αυτό δεν ήταν μεταξύ των επεισοδίων, αλλά δεν πειράζει. Αυτά βέβαια δεν είναι παρά ιστορίες για ιστορίες, και θα πρέπει να συνεχίσω να περιγράφω το μαγαζί και τους πελάτες, ή πιο σωστά πως ο ανάποδος άνθρωπος βρέθηκε εκεί).

ακολουθεί ιντερλούδιο, συνεχίζεται πάντως