"...για να μη λες «Η2» και «Ο», αλλά Νερό" αναρτηθηκε απο xamila bofor

Τα πηγάδια ιστορούν το βάθος τους κι η αντλία στην κορυφή τους τη διατύπωση του περιεχομένου τους. Ας είμαστε προσεκτικοί. Άλλωστε, το νερό βρίσκει τα χείλη μονάχα χειρωνακτικά.

Ας μη γελιόμαστε, οι «κουκουλοφόροι» δεν είναι πρωταγωνιστές των ημερών αυτών, αλλά της καθημερινότητας που, χρόνια τώρα, ψάχνει να ξύσει εκείνο το σημείο της κεφαλής που προκαλεί σκέψη –σαν από αμηχανία.

Στο ανήθικο της καθημερινότητας, πώς γίνεται το ξέσπασμα να είναι ηθικό; Οι τράπεζες έχασαν τον εσωτερικό τους άνεμο σε μία κρίση οικονομική, ας χάσουν τώρα και τις βιτρίνες τους σε μία κρίση συναισθηματική /εγκεφαλική /και, πριν απ’ όλα κοινωνική. Προσοχή. Η πραγματικότητα χάνει το είδωλό της όταν τα σύμβολά της πέσουν. Ας πέσουν.., όμως, Υπενθύμιση: μην ξεχάσεις να κρατήσεις  το βλέμμα σου καθαρό.

Κουκούλα δεν είναι μόνο αυτή που κρύβει το πρόσωπο αλλά, επιπλέον, αυτή που κρύβει την ομιλία, αυτή που μοιράζει κόμπους στις φωνητικές χορδές, αυτή που την καθημερινή σου ανωνυμία την ονομάζει δημοκρατία, αυτή που στον έρωτα ρίχνει ταμπού, αυτή που τη ζωή τη δείχνει αντίστροφα εκκινώντας από το θάνατο, αυτή που το καλοκαίρι το λέει Αύγουστο, για να το πει άδεια, νιώθοντας τύψεις.

Κουκούλα είναι η σιωπή μας -γιατί κι αυτή τελικά ένδυμα είναι- όταν αντί να προηγείται της ομιλίας- χάριν ακοής, τις αντικαθιστά.

Μετράμε  ημέρες. Το ξέσπασμα, για όσους σημασιολογικά το περιόρισαν σε αυτή τη λέξη, εκδηλώθηκε. Τώρα που το βήμα ζηλεύει περπάτημα ας ξεχειλώσουμε τη μνήμη μας για να χωρέσει το κάθε παρόν. Μην ξεχνάμε: τα αιτήματα δεν προκύπτουν από τις πράξεις, αλλά προηγούνται ήδη αυτών, θέλω να πω, δεν κυοφορούνται από τις εξελίξεις αλλά τις καθορίζουν.. ώσπου στο τέλος να μη λες «Η_2»  και «Ο», αλλά Νερό.

Η ερμηνεία της βίας ή η βία της ερμηνείας…;

Σε 2 μέρες κλείνουμε ένα μήνα. Μέσα σε αυτόν τον μήνα το ένα αδιανόητο μετά το άλλο μας προλάβανε…ή μήπως είναι εκεί έξω κάποιος που να το περίμενε;;

Φωτιές…συνελεύσεις η μία μετά την άλλη, φωτιές…πορείες η μία μετά την άλλη, φωτιές…κατ’ οίκον και κατοίκων συζητήσεις, καταλήψεις …αλλά ακόμη δεν καταλάβαμε!

Πεισμώσαμε στο να καταλάβουμε! Πεισμώσαμε στο να εξηγήσουμε! Πεισμώσαμε στο να ερμηνεύσουμε! Πεισμώσαμε στο να ορίσουμε! Πεισμώσαμε μήπως και βγει ο Κανένας της Τ.V και πει ότι είμαστε αγράμματοι, αμόρφωτοι, κουκουλοφόροι, απολιτίκ ή η πολιτικοποίηση του χουλιγκανισμού…ότι δηλαδή δεν ξέρουμε τι κάνουμε!

Ώρες επί ωρών (δεν θα πω καταναλώσαμε…) για να δούμε ή να καταλάβουμε τι ήταν αυτό που έγινε! Αλλά και αυτά που ακόμα γίνονται.

Όσοι βλέπουν T.V. το έληξαν αυτό πιο γρήγορα.. οι έξυπνοι! Αυτοί είδαν τι έγινε! Και μπορούν και μιλάνε με σιγουριά και αυτοί που βλέπουν τον Αυτιά αλλά και αυτοί που βλέπουν τον Κούλογλου! Αυτοί τελικά κατάλαβαν πιο γρήγορα από εμάς και εμείς προσπαθούμε ακόμα να τους την βγούμε από αριστερά ή από την πίσω πόρτα και να τους δείξουμε πως δεν είδανε σωστά, πως δεν κατάλαβαν καλά.

Αλλά για σταθείτε…γιατί ούτε και εγώ τελικά κατάλαβα! Και ούτε και θέλω να καταλάβω! Και θα σας πω γιατί…(για να καταλάβετε).

Δεν θέλω ρε αδερφε να χωρέσει ο νούς μου αυτή την δολοφονία αλλά και εκείνες του παρελθόντος αλλά και εκείνες τις οποίες λίγες μέρες πριν θα τοποθετούσα στο μέλλον!

Δεν θέλω να πώ ή να διαπιστώσω τις αιτίες οι οποίες θα μπορούσαμε κοινωνικοπολιτικά μιλώντας να πούμε ότι πλαισίωσαν την εμπρηστική και εξεγερτική πρακτική χιλιάδων υποκειμένων τα οποία …βαρέθηκαν να ανέχονται την ανοχή,

…χτυπήθηκαν από μπάτσο ή από κάποιον που χτυπήθηκε από κάποιον που χτυπήθηκε από μπάτσο,

…υπό-κεινται σε καθεστώς το οποίο νομιμοποιεί πάσης φύσεως θεσμική βία όχι μέσα από την απόκρυψη ή την διαστρέβλωση της αλήθειας αλλά μέσα από την άρνηση και την ακύρωση της λειτουργίας του μάρτυρα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μια ή και δύο – αν το θέλουμε – αλληλουχίες υπολογίσιμων αιτιών, αλλά απλώς ότι αυτά που έγιναν, και γίνονται και πολύ πιθανόν να συνεχίσουν να γίνονται δεν συρρικνώνονται σε μια τέτοια συλλογιστική αλληλουχία. Όπως ακριβώς μια λογική πολέμου δεν μπορεί να συρρικνωθεί και είναι χυδαίο να συρρικνωθεί με αυτό τον τρόπο!

Εν ολίγοις αυτά τα οποία γίνονται είναι κατά την γνώμη μου αδιανόητα!!! Και έτσι ας μείνουν!

Αυτά που συμβαίνουν δεν γίνεται ούτε να απεικονιστούν ούτε να ειπωθούν!

Αυτά που συμβαίνουν είναι από μόνα τους, χωρίς υποτιθέμενα κοινωνικά ή πολιτικά πλαίσια, ιδρυτικές πράξεις - αν εμείς τις αναγνωρίσουμε ως τέτοιες.

 

Αυτά που συμβαίνουν συνιστούν στο εξής το πραγματικό, τον ορίζοντα το σύγχρονου υποκειμένου!

Προτείνω, λοιπόν, να σταματήσουν οι εκκλήσεις εύρεσης ενός τόπου μέσα στην σκέψη για ένα αδιανόητο!

Δεν είμαστε παράλογοι, απλά πραγματικοί.

Δεν είμαστε ρεαλιστές, ούτε ουτοπικοί.

Η μη δυνατότητα να εξηγήσουμε ως το τέλος, να επιλύσουμε το γιατί, οδηγεί στην απαίτηση να φροντίσουμε το πώς να φέρουμε στο φώς τα γεγονότα σε όλες τις πτυχές τους και την παραμικρή τους λεπτομέρεια, και να πούμε απλώς το εξής: Αυτό συνέβη. Και να το ξαναλέμε αδιάκοπα. Στοιχείο που προσδίδει στους συμμετέχοντες –μάρτυρες μια ουσιαστική λειτουργία, και καθιστά την μετάδοση της μαρτυρίας, με ή χωρίς κουκούλα, με ή χωρίς φωνές, με ή χωρίς όπλα, ουσιαστικό ζήτημα.